ZAJEBIASZCZEEEEEEEE !!!! Chce wiecej
Tylko heroiny sie nie wciaga...
Erotyczne takie opowiadanko Superrrrr

Rozdział drugi (jeśli chcecie...)

- Tadzio, to są ważne dokumenty tatusia. Zostaw je w spokoju!

Stałam przed zmywarką, czekając aż te głupie naczynia wreszcie się umyją, jednocześnie przyglądając się Annie i Tadziowi. Kobieta siedziała przed telewizorem, zapatrzona w kolejny odcinek jakiegoś tasiemcowatego serialu, a dziecko robiło bałagan w szufladzie z dokumentami.

- Ja chcę się pobawić! – zawołał Tadzio.

- To idź się pobawić w swoim pokoju tym nowym samochodem – odparła Anna, nie odrywając wzroku od telewizora. Przyglądałam jej się przez chwilę z uwagą. Była elegancka, nawet w sobotnie popołudnie, kiedy siedziała przed telewizorem. Starannie ubrana, umalowana, uczesana.

- Ale ja nie chcę się sam bawić! Chodź ze mną!

- Tadzio, jestem zmęczona...

- Nie jesteś! Pobaw się ze mną! – krzyczał chłopiec.

- Amelio idź się z nim pobaw. Pośpiesz się z tymi naczyniami! Ile można je myć? – zapytała z wyrzutem.

- Przecież myją się w zmywarce – odburknęłam.

W końcu naczynia były już umyte i tylko je wyjęłam. Thomas ciągle mnie ponaglał, żebym się z nim pobawiła. Zrezygnowana poszłam za nim na górę po schodach. Choć od mojego przyjazdu tutaj minął już tydzień nadal czułam się bardzo nieswojo. Byłam tu zwykłym intruzem. Wujek i ciocia dawali mi do zrozumienia, że tyko im przeszkadzam. Zwykle cały dzień spędzałam w swoim pokoju, albo szwędałam się po okolicy. Anna nakazywała mi wykonywanie rożnych prac, które pokornie wykonywałam. Najchętniej uciekłabym stąd jak najdalej by nie patrzeć na ich twarze, na których widziałam tylko niechęć. Wiem, że chętnie by się mnie stąd pozbyli.

Następna godzinę spędziłam na zabawie z Tadziem samochodami i klockami. To dziecko było rozpieszczone do granic możliwości.

- Masz jeździć tym samochodem, a ja będę jeździł ciężarówką.

- Pobaw się trochę sam. Ja pójdę na dół – odparłam, znudzona całą zabawą.

- Ale wróć szybko!

Dotknęłam metalowej klamki i zamknęłam za sobą drzwi. Powoli podeszłam w stronę schodów. Jeden drewniany stopień. Drugi. Trzeci. Nagle usłyszałam jakieś głosy z dołu, należące do wujka i cioci. Zeszłam jeszcze kilka stopni w dół i nagle usłyszałam swoje imię. Ułożyłam dłoń na poręczy, marszcząc oczy i łudząc się, że to w jakimś stopniu pomoże mi zrozumieć wypowiadane słowa.

- Henryk, ona jest dla nas tylko problemem. Dlaczego zgodziłeś się ją wziąć do nas? Nie ma innej rodziny?

- Ma, ale Krystyna wyraźnie chciała by zamieszkała z nami.

- Przecież ma ojca, nie rozumiem dlaczego nie mieszka z nim.

- Zostawił je i Krystyna nie miała pojęcia gdzie się podziewa.

- No i przez to ona musi mieszkać u nas. Darmozjad.

Zacisnęłam mocniej pięść i zeszłam jeszcze dwa stopnie niżej.

- No ale co możemy zrobić? Przecież nie wyrzucimy jej z domu – odparł wujek.

- Przecież ma już 18 lat! Może radzić sobie sama. Skończyła już liceum, więc znalazłaby się dla niej jakaś praca.

- No w sumie masz  rację. Jest pełnoletnia, więc może sama się utrzymywać.

Rozmowa ucichła, usłyszałam brzdęk naczyń i odgłos odsuwanego krzesła. Mówili o mnie jakbym była kimś wstrętnym, okropnym, sprawiającym wyłącznie problemy. Obciągnęłam rękaw bluzki i odetchnęłam głęboko. Usłyszałam zbliżające się kroki, więc szybko wróciłam na górę. Nie poszłam do Thomasa, tylko do swojego pokoju. Właściwie nie mogłam nazwać go swoim, tym bardziej, że w ogóle mi się nie należał. Jeszcze wyraźniej zrozumiałam, że nikt mnie tu nie chciał i bardzo chętnie by się mnie stąd pozbyli. Okrutne słowa ciotki jakoś nie wywarły na mnie szczególnego wrażenia. Wszystko po mnie spłynęło. Przyzwyczaiłam się już do tego, że nie wszyscy darzyli mnie sympatią. Właściwie co im po nastoletniej dziewczynie, której nie da się już wychować i nie przynosi żadnego pożytku. Czułam złość na nich, ale im się nie dziwiłam. Zrozumiałam, że jak najszybciej muszę się stąd wynieść. Nie ważne gdzie. A może uda mi się odnaleźć ojca?

Prawie go nie pamiętałam. Odszedł gdy miałam zaledwie siedem lat. Nigdy nie wiedziałam dlaczego to zrobił. Mama nigdy nie poczuła obowiązku wytłumaczenia mi tego. Odtąd byłam tylko ja i ona. Mama wiecznie zapracowana, wracająca późno, nie mająca nigdy czasu na zwyczajna rozmowę. Tęskniłam za tatą. Całe moje dzieciństwo spędziłam na marzeniach, że pewnego dnia on powróci i zabierze mnie gdzieś daleko, gdzie będziemy oboje szczęśliwi. Nigdy nie byłam na niego wściekła, nigdy nie czułam złości za to, że odszedł. O wszystko obwiniałam mamę. Sądziłam, że odszedł przez nią. Zawsze była taka poważna, zapracowana, często się złościła. Pewnie nie mógł z nią dłużej wytrzymać. Znalazł sobie miłą, piękną, dobrą żonę. A kiedyś przyjdzie po mnie i zamieszkamy razem. Ja, tata i nowa, dobra mama.

Teraz wstydziłam się tych myśli, ale jako dziecko tak właśnie myślałam. Tata zawsze był dla mnie kimś wielkim, nieosiągalnym, dobrym. A mama była smutną codziennością.



Wiosenne popołudnie. Wszędzie ciepło, zielono i wesoło. Chodnikiem, z tornistrem na plecach i workiem w ręce szłam ja. Uśmiechnięta, z różowymi rumieńcami na policzkach, w błękitnej bluzeczce i nowej, różowej spódniczce, która już nie wyglądała na nową, cała w brązowych plamach. Właśnie wracałam ze szkoły, chodziłam wtedy, bodajże, do drugiej klasy. Asia, moja przyjaciółka, zaprosiła mnie jeszcze do domu, żebym zobaczyła jej nowego pieska, którego dostała na urodziny. Wstąpiłam do niej z ochotą. Pobawiłyśmy się z ślicznym szczeniaczkiem, rozmawiając o głupotach. Wreszcie przypomniałam sobie, że w domu czeka na mnie mama. Szybko pożegnałam się z pieskiem i Asią i podreptałam do domu.

Chciałam opowiedzieć mamie o szóstce z polskiego, rozbitym na w-fie kolanie i kochanym piesku Asi. Myślałam też, że może mama zgodzi się na takiego pieska. Będę go kochała, chodziła z nim na spacery, przytulała i śpiewała piosenki. Byłam tak szczęśliwa jakby ten piesek był mi już obiecany.

W domu przywitała mnie mama. Miała na sobie fartuch, pewnie gotowała obiad. Na jej twarzy zauważyłam grymas złości i zaciśnięte usta.

- Gdzie ty się podziewałaś tyle czasu? Wiesz która godzina? Powinnaś być w domu już godzinę temu!

- Byłam u Asi! – zawołałam z entuzjazmem. – Ma takiego małego, ślicznego pieska!

- Czy nie mówiłam ci, że po szkole masz wracać prosto do domu?! Nie wiesz jak się o ciebie martwiłam?!

- Ale Asia chciała mi pokazać swojego pieska! – powiedziałam.

Nie dostrzegałam w sobie żądnej winy. Nie miałam pojęcia dlaczego mama się złościła. Przecież poszłam do Anji tylko na chwilę, żeby zobaczyć pieska!

- I coś ty zrobiła ze spódniczką?! Nowa spódniczka! Wiesz ile na nią wydałam pieniędzy?! Te plamy się nie spiorą! Zdejmij buty i tornister i wejdź do kuchni!

Pospiesznie wykonałam polecenia mamy, nie mając dobrych przeczuć. Powoli weszłam do kuchni. Mama stała na środku pomieszczenia z paskiem w ręce.

- Nie! Tylko nie pasek! – zawołałam ze łzami w oczach.

- Muszę ci wbić do głowy, żebyś nigdy się nie spóźniała i nie brudziła nowych ubrań!

Chciałam uciec z pomieszczenia, lecz mama złapała mnie za ramię, a drugą ręka zaczęła bić. Przestałam się wyrywać. Mama rytmicznie uderzała mnie paskiem, krzycząc jednocześnie.

Nie krzyczałam, nie wrzeszczałam, nie prosiłam, „nie bij mnie, mamo”. Tylko płakałam po cichutku, jak najciszej się dało. Już wtedy nie lubiłam okazywać negatywnych uczuć w czyjejś obecności. Zacisnęłam zęby z całej siły. Po chwili zaczęłam wymiotować. Mama przestała mnie bić i zaczęła płakać. Pobiegła do łazienki, przyniosła miskę z wodą i ścierkę. Kazała mi posprzątać. Zaczęłam wycierać podłogę, ale nie mogłam sobie poradzić z wyciśnięciem dużej ścierki. Łzy skapywały mi na podłogę, mama też płakała. Widząc moja nieporadność odtrąciła mnie i sama wytarła podłogę.

A ja stałam na środku kuchni. Piesek, złość na twarzy mamy i latający w powietrzu pasek migały mi przed oczami. Znowu zrobiło mi się niedobrze i ciemno przed oczami.

Mama skończyła sprzątać, zapaliła papierosa i usiadła przy stole.

- Podejdź i przeproś mnie – powiedziała rozkazującym tonem.

Nie ruszyłam się, wbijając wzrok w podłogę.

- Podejdź – powtórzyła głośniej. – Powiedz mamie, że ją kochasz i już będziesz grzeczna, nie będziesz się spóźniała do domu i brudziła nowych ubrań.

Podeszłam do niej.

- Kocham Ciebie, mamo – powiedziałam i pocałowałam ją w rękę.

I wtedy chyba po raz pierwszy pomyślałam, że kiedyś ją zabiję. Jak będę duża.


Ale to nie ja ją zabiłam. Sama umarła. I choć diagnoza lekarska, stwierdzająca raka trzustki była nieomylna, nie mogłam odgonić od siebie myśli, że to w pewnym stopniu moja wina. Pamiętam jak leżała w szpitalnym łóżku, całkowicie wypruta z sił. Chyba wtedy poczułam w sobie nienawiść. Nienawiść do samej siebie.

***

Dookoła światła, pełno ludzi kręciło się koło nich. Podbiegła do nich jeszcze jakaś kobieta i zaczęła coś gorliwie tłumaczyć. Nie słuchał jej. Przecież wiedział co ma mówić. Co ona tam może wiedzieć? W końcu to on był tu i teraz gwiazdą. Spojrzał na siedzącą naprzeciwko niego spikerkę. Ubrana była w czerwony, dopasowany kostium, a długie jasne włosy spadały jej na ramiona. Zgrabnie ułożyła nogi i strzepała niewidzialne pyłki ze swojego olśniewającego żakietu. Zmrużył oczy przyglądając się jej się z miną konesera. Była bardzo atrakcyjna, choć starsza co najmniej sześć lat.

- Gotowi chłopcy? – zapytała uśmiechając się do nich.

- Jasne – odparł Bartek.

– No to wchodzimy! – zawołała.

Zauważył jak kilka kamer kieruje się w ich stronę. Uśmiechnął się szeroko. Wchodzili na wizję.

- Witam wszystkich w kolejnym odcinku naszego programu – powiedziała spikerka, uśmiechając się do kamery. – Jestem tu dzisiaj z sześcioma chłopakami. Mieszkają w Warszawie, grają ostra muzykę i już zdążyli zdobyć wielu fanów. Są gotowi pobić sukces wszystkich polskich zespołów i stać się zespołem na miarę światowych grup rockowych. Czy im to się uda? Nie wiemy. Ale za to chłopcy mogą nam zdradzić kilka swoich sekretów. Jak czujecie jako osoby sławne, rozpoznawane na ulicach?

Standarówka. Zawsze ich o to pytają. Zawsze pytają tak wszystkie młode zespoły.

- Sława wcale nas nie zmieniła. Jesteśmy takimi samymi facetami, jakimi byliśmy rok temu. Po prostu kochamy muzykę, a sława jest nieodłącznym momentem spełnienia muzycznego,  bo wiemy, że innym nasza muzyka się podoba, słuchają jej i utożsamiają się z naszymi tekstami – powiedział Tom żywo, uśmiechając się do kamery.

Sława bardzo mnie zmieniła. Nie jestem już tym zwyczajnym kolesiem, z którym nikt się nie liczył. Stałem się bardziej pewny siebie, zrozumiałem co daje mi popularność. Wiem, że jestem lepszy. Bo to mnie się udało.

- Kto był założycielem zespołu?

- Ja i Bartek  – powiedział Tomek – Ja i Bartek, jako dzieci, razem uczyliśmy się grać na keyboardzie.

- Haha... wytrzymałem dwa tygodnie. To było nudne! – zawołał Bartek. – Wolałem pisać teksty i potem je rymować.

- Fakt, Bartek był stworzony do śpiewania. Ja nauczyłem się tez grać na gitarze. Potem spotkaliśmy Marcina i wpadliśmy na pomysł by założyć własny zespół. Maćka znaleźliśmy szybko. Obaj są bardzo utalentowanymi muzykami.

To dzięki  mnie powstał ten zespół. To ja nauczyłem się grać na gitarze i pianinie. To była moja inicjatywa. To ja znalazłem resztę chłopaków. Wszystkiego sam dokonałem.

- Kto jest liderem zespołu? – zapytała spikerka.

- Panuje demokracja – zaśmiał się Tomek. – Wspólnie decydujemy o wszystkim co dotyczy zespołu. Piszemy teksty, udzielamy wywiadów. Nie ma nikogo najważniejszego. Myślę, że taki układ w zespole jest najlepszy. Przecież zespół składa się z sześciu członków, gdyby któregoś z nich zabrakło, to nie byłoby już naszego zespołu. Każdy robi tu określoną rzecz, więc każdy ma prawo decydowania o zespole.

To ja jestem liderem. To ja męczyłem się nocami by ułożyć melodię, która pasowałaby do tekstów, które w większej mierze sam pisałem. To ja lubię udzielać się w wywiadach. To ja lubię być w centrum uwagi. Czyż nie powinienem być liderem? Ja robię tu najwięcej.

- A co z waszymi fanami? Lubicie się z nimi spotykać i rozdawać autografy?

- Fani są nieodłącznym elementem naszego zespołu. Bez nich nie byłoby naszego zespołu. Kochamy ich cieszymy się, że podoba im się nasza muzyka. Gdyby to było możliwe pogadalibyśmy ze wszystkimi i odpisali na wszystkie listy.

Każdy dobry zespół ma swoich fanów. Wiemy, że nas uwielbiają. Chcieliby być tacy jak my. Nie każdego spotyka takie szczęście. Fani nic o nas nie wiedzą. Wieżą w nas wizerunek kreowany przez media. Ale każdy z nich żyje w przekonaniu, że nas zna. Co za bzdura!

- Większość waszych fanów to dziewczyny. Co myślicie o seksie z groupies?

- Szanujemy dziewczyny. To nie sztuka przespać się z dziewczyną, której podobasz się za to, że jesteś sławny. Nie traktujemy dziewczyny jak przedmioty. Wolimy mieć prawdziwe dziewczyny, które kochamy. Ale na razie nie mamy czasu na trwałe związki. Wciąż czekamy na te wymarzone dziewczyny, w których zakochamy się bez pamięci.

Seks z groupies? To przywilej gwiazd. Cóż, wiele dziewczyn chciałoby się ze mną przespać. Miałem już tyle dziewczyn na jedną noc. Nie pamiętam wszystkich imion, twarzy. Kiedy jest okazja, korzystam. Nic tak nie odpręża po koncercie jak seks z ładną dziewczyną.

- A więc żaden z was nie ma jeszcze dziewczyny? – zapytała spikerka podejrzliwie.

- Hm... na razie nie mamy czasu na dziewczyny. Za bardzo pochłonęła nas muzyka. Ja wciąż czekam na taką dziewczynę, która rzuci mnie na kolana.

Po co mi jedna, stała dziewczyna skoro mogę mieć ich na pęczki? Miałbym z nią tylko kłopot. A tak mogę bezkarnie spotykać się z inną dziewczyną kiedy tyko mam na to ochotę.

- Widzę, że jesteś romantykiem, Tom.

- Może – zaśmiał się. Sztucznie lecz inni widzieli w tym słodki uśmiech romantyka. – Pisze teksty piosenek, gram na pianinie i gitarze, czekam na tę jedną jedyną... a więc może i jestem.

Ja i romantyk? Dobre sobie! Nie lubię komedii romantycznych, nie wzruszam się, nigdy nie płaczę. Ale cóż, dobrze uchodzić za niewinnego, nieśmiałego romantyka.

Jeszcze kilka pytań. Błysk świateł. Ostatnie ujęcie kamery. Pożegnanie z fanami. To koniec wywiadu.

Wreszcie możesz zrzucić maskę.

Możesz być sobą.

Zimnym, cynicznym egoistą bez skrupułów.

Smutnie nie?

To, że taki się stałeś.

Sława robi swoje.

Ale przecież za chwilę znów włożysz maskę.

Nie martw się. Znów będziesz ideałem każdej dziewczyny.

Dzięki! Troche głupie.
jakie słodycze?

No może nie jest zbyt głupie, ale mądre na pewno nie jest.

Specjalnie pozmieniałam. Na pierwsze co mi do głowy poprzychodziły. I przeniosłam akcje z Magdeburga i Loitsche do Warszawy:PP

Juz masz trzy:))

Łał... super! Nie moge się doczekać! Z radości dodam jeszcze jeden!